Satırlara Düşmüş Özlem.

Her aşk kırık bir kalp bırakır arkasında
En az bir kırık kalp , kimi aşklarsa onlarca kalbi kırabilir
Benimki de onlardan biriydi sanırım.
Gidişinle başladı her şey.
Ve ben gözlerimi kapamaya alıştım.


Tenimde kalan son kokun da yok olduktan sonra geriye sadece anılar kaldı.
Zamanla anılarında yok olduğunu fark ediyorum.
Her gün bir kaç anı daha silinip gidiyor zihnimden.
Lütfen , kızma sevgilim.
Sadece anılar yok oluyor.
Hâla her gece seni düşünüyorum saatlerce.
Hatırlamakta zorlandığım tebessümün var dört duvarda.
Anıların zihnimden çıkıp odamın dört bir yanına savrulduğunu biliyorum.
Penceremi açık bıraktığım bir gece oldu her şey.
Anılar evime hücum ediyordu.
Bulduğu en ufak boşluklardan sızıyordu.
Yaşadığım sokağa , semte hatta tüm izmire yayılmışlardı sadece bir gecede.
Seninle hiç yürümediğimiz sokaklarda bile seni anıyordum.
Seni düşünüyordum aslında hiç olmaman gereken yerlerde olmaman gereken saatlerde.
Düşünsene. Senden kaçmaya çalışırken tamamen sana tutulmuştum.
Sana varabilme ulaşabilme pahasına tutunmaya çalıştığım her dalı kırıyordum.
Hani boğulurken çırpınırlar ya daha da çok battıklarını bilseler de umutsuzca.Aynen öyle.
Özlemimin geçtiği yollarda seni yaşatabilme çabasıydı bendeki ait olmadığın bedenlerde.
Dokunduğum yabancı tenler , kullandığım sevgi sözcükleri , aptal gülümsemelerim, sessiz çığlıklarım  sen oluyordu her gözlerimi kapadığımda..
Sadece sen olan bir dünya yaratmak istiyordum.Kocaman bir dünya koskoca bir sen. Dudağının sağ köşesinde minik bir ben.
Kimle nerede ne yaptığını düşünmediğim bir hayattı bu.Gerçeklerin yok olduğu.Sensizliğin yok olduğu.Kalbimdeki çatlakların yok olduğu.İçimdeki boşluğu yok eden 'içinde binlerce yüzlerce sen biraz da ben olan bir hayat '




Fark ettim ki ; 
Yine fazlasıyla sen doldu satırlarım.
Bir kaç damla yaş ıslattı yarım kalmış cümlelerimi.
Ben gözlerimi kapamaya alıştım.
Peki sen?
Sen benimkinden de yalan bir dünyada yaşamaya alışabildin mi sevgilim.. ?