Sancı Var En Sol Tarafımda.

Sancılıyım bu gece , her gece ki gibi.Çocukluğumdan dem vuruyordum.Aklıma biri geldi. Fırattı adı.Kalbi delikti onun.Biz deli gibi koşar oynarken o yerinden kıpırdamazdı.Anlamazdım o zaman halini.Annesi hep baş ucunda dururdu.Babası yoktu sanırım yada hiç denk gelmedik.Maç yapardık pet şişlerle kames toplarla.Büyükler onu hep kaleye koyardı.O zamanlarda sezerdim içindeki burukluğu.Ameliyat şarttı ve maddi durumları buna yetersizdi.Ellerinde avuçlarında yoktu anlayacağınız.Bu gece aklıma geldi . Onun neler hissettiğini şimdi öyle iyi anladım ki.Sanırım benimde kalbimde kocaman bir delik var.İçi boş ağrıtan , sancıtan bir delik var.Kalbim koşamıyor sevdadan sevdaya.Her zaman oyunun dışında kalıyorum.Her zaman uzaktan izlemekle yetiniyorum.Koşarken düşüp kalmaktan korkuyorum sanırım.Onun kadar şanslı olmadığımı düşünüyorum.Baş ucumda her an beni izleyen bana zarar gelmesin diye bekleyen bir anne yok kalbimin etrafında.Her giden bir parça daha koparıyor kalbimden.Boşluk o kadar büyüyor ki kalbimde.Acıtıyor.Gerçekten çok acıtıyor.Geçici ilaçlar kullanıyorum.Yamalıyorum kalbimi. Bir kaç zaman geçmeden param parça oluyor kalbimdeki yamalar.Yeni tedaviler ön görüyor doktorum.Her seferinde yanılıyor doktor.Doktor dediğimde zihnim olsa gerek.Derler ya insanoğlu sever kendini kandırmayı.Aynen öyle kandırıyorum bende kalbimi.Acı yok sızı yok diyorum.Bazen öylesine inanıyorum ki koşmaya çabalıyorum.Bende oyunun içindeyim diyorum kendime.Çok geçmeden yıkılıyor yere ruhum.Çok geçmeden ayaklar geçiyor üstümden.Yerin binlerce kat altına indiğimi hissediyorum her düşüşümde.Üzerimden acımasızca geçen insanlar mutlu . Düşmem zevk ve haz yaratıyor onlarda.Onlar kötü biliyorum.Onlar beni oyuna hiç almayan o çocuklar biliyorum.Masumdum.Kıyamazdım yerde insan gördüğümde.Elimi uzattım her seferinde düşenlere.Kalktılar.Güçlendiler.İhtiyaç duydukları çıkarları bitince.Tek başlarına ayakta durabileceklerini ve bir daha düşmeyeceklerini düşündüklerinde kapıları çarpıp kalbimin duvarlarına gittiler.Bencil değilim kızmıyorum onlara.Arkalarından mutlu olduğum bile oluyor.Artık güçlüler ve bana ihtiyaçları yok gitmeliler diyebiliyorum kendime.Haklılar diyebiliyorum.Hani olur ya kanadı kırık bir kuşu alırsın.İyileşene kadar üzerine titrersin.Zaman geçer alışırsın ona.Yaraları iyileştiğinde uçup gitmek ister o kuş.Arkasına bakmadan kanat çırpar maviliklere.Hiç bir zaman ' gitme , gidersen olmayan kanatlarım acıyacak.Kalbimde bir boşluk daha oluşacak.Kabullenemeyeceğim gidişini , alıştım sana.GİTME' diyemedim.Git gide büyüyen bir boşluğun içinde kaybolurken yazıyorum son satırlarımı.Merak ederseniz 'Fırat' başarılı bir ameliyat geçirdi ve iyileşti.Artık oda koşabiliyor dilediğince beni sorarsanız eğer tedavisi yokmuş ne parayla ne pulla.Bu onların çözebileceği türden bir boşluk değilmiş.Ameliyat masası kurtaramazmış beni tüm sorunlarımdan.Kör topal gidiyor işte , bir gün bende koşacağım .. bir gün bende koşacağım..